Rozdział 6

Otworzyłam oczy i zauważyłam, że znów siedzę na niewygodnym krześle, jedynie pochylona jestem nad łóżkiem Harry'ego wspierając głowę na jego kolanach.
Żyje. To tylko sen.
Obrzydliwy, najgorszy koszmar.
On żyje.
Podniosłam się i spojrzałam się w zielone oczy.
- Jesteś prawdziwy? Żyjesz, a ja wcale nie stoję w grudniu na cmentarzu nad twoim grobem będąc w ciąży?
Zmarszczył brwi i zdziwiony się uśmiechnął.
- No, ładną przyszłość mi wróżysz, nie ma co. - zaśmiał się. - A ta ciąża z kim? Był w tym śnie Zayn?
- Był... ale myślę, że z tobą, na tabliczce miałeś ,,niedoszły ojciec". - opuszkami palców dotykałam jego twarzy upewniając się, że jest jak najprawdziwsza.
- Spałaś tak słodko, a potem nagle zaczęłaś jakoś dziwnie oddychać. - zaśmiał się. - Aż tak się tym przejęłaś?
Kiwnęłam głową i go pocałowałam.
Pokona chorobę, to kwestia czasu...
Za marzenia się nie kara.
- Obiecaj, że mnie nie zostawisz. - wyszeptał.
Usiadłam okrakiem na jego kolanach.
- Nie mogłabym tego zrobić. - spróbowałam się uśmiechnąć, ale gdy na niego patrzyłam automatycznie z oczu leciały łzy.
- Czy ja wiem? Jestem okropny, i nawet nie mogę cię zadowolić.
Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na niego zdziwiona.
W odpowiedzi lekko wypchnął biodra do góry.
Zaczerwieniłam się.
- Myślisz, że teraz o tym myślę, jak w ogóle boję się, że kiedyś cię nie będzie?
- Tak. - kiwnął głową i obdarzył mnie tym swoim charakterystycznym uśmiechem. - Dokończymy tą rozmowę później, a teraz zmykaj do domu, już się ściemnia.
- Harry, mam 21 lat, dam sobie radę.
- Ja i tak widzę cię nadal jako przestraszoną, spóźnioną dziewiętnastolatkę wbiegającą do mojego gabinetu. - odgarnął loki opadające mu na czoło.
- Jeśli mamy się tak cofać, to ty jesteś bogatym chujem który co noc jest u innej kobiety, popijającym whisky i rozwalonym na skórzanym fotelu w gabinecie.
- Wtedy byłem chociaż pociągający. - westchnął.
- Za to nigdy nie byłeś skromny. - zachichotałam.
Uśmiechnął się.
- Jutro znowu zaczynam chemioterapię. A potem, jak wszystko będzie dobrze będę mógł wrócić na jakiś czas do domu. - zawahał się. - więc... mogłabyś się do mnie przenieść?
Był trochę przygaszony. Po chemioterapii zawsze był jeszcze słabszy, bledszy i trzeba było bardziej na niego uważać.
- Tak, pewnie. - pokiwałam głową.
- A teraz się zbieraj, późno już.
- Nie chcę cię tu zostawiać. - westchnęłam. Przez ten cały rok wychodziłam późnymi wieczorami z jego sali z lękiem, że jutro... jutro go tu nie będzie.
- Musisz. - wzruszył ramionami. - Przyjdziesz jutro?
- Jestem tu codziennie.
- No tak. - próbował się zaśmiać.
Delikatnie go pocałowałam i wstałam z jego kolan.
Posłałam mu uśmiech.
Siedział przygarbiony na krańcu łóżka i czujnie mnie obserwował.
- Idealnie wyglądasz. Z każdym dniem coraz ładniej. - odparł cicho.
- Przesadzasz. - zaśmiałam się.- Pa, kochanie.
Uśmiechnął się.
Westchnęłam i wyszłam.


Następnego dnia w pracy w ogóle nie mogłam się skupić. Harry zaczął kolejną chemioterapie, kolejne leki, kolejne osłabienie. Ale za to wraca do domu...
- Idziemy? - uśmiechnął się Zayn który nie wiadomo skąd znalazł się w studiu.
- Ale mnie przestraszyłeś. - zaśmiałam się, na co on odsłonił rząd białych zębów.
Jego czarne włosy jak zwykle w nieładzie były postawione do góry, lekki zarost podkreślał mu szczękę a ciemne oczy się błyszczały. Miał na sobie czarne spodnie od garnituru, białą koszulę i ten swój długi, czarny płaszcz, i tak jak zawsze wyczułam mocny, ale nie narzucający się zapach perfum.
- Już kończę. - odparłam i poprawiłam włosy. Wróciłam wzrokiem do konsoli.
- Harry dostaje dzisiaj pierwszą dawkę leku, prawda?
- Tak. - westchnęłam. Przesunęłam klawisz dźwięku.
- Słyszałem wczoraj trochę tej rozmowy z matką Harry'ego w szpitalu.
- Z tą bezpłodnością? - zaśmiałam się.
Powoli kończyłam ostatni utwór.
- Tak. Wiedziałem, że oni mają bzika na tym punkcie, ale żeby aż tak się tym przejmować? - zaczął chodzić dookoła studia.
- Bywało gorzej, uwierz mi.
Usłyszałam huk, i przestraszona się odwróciłam.
- Jestem! Żyję! Przepraszam! Gdzie ja mam głowę, mózg, cokolwiek. - Zayn spanikowany podniósł stojak na płyty i zaczął układać plastikowe opakowania.
- Dlaczego jesteś takir roztargniony ostatnio? - zaśmiałam się i wróciłam do pracy.
- Sam nie wiem. - zawahał się. - Ostatnio... trochę się w tym wszystkim gubię.
- Jak wszyscy. - westchnęłam.
- Taa... - zawahał się. - Wiesz, prawdopodobnie w tym momencie rozwalę naszą przyjaźń... i może nawet moją z Harry'm, ale muszę. Wybaczysz?
Zmarszczyłam brwi.
- O co ci chodzi?
Powoli się do mnie zbliżył.
- Wybaczysz mi i wszystko będzie tak jak minutę temu, zgoda?
- Zayn, o co ci chodzi? - powtórzyłam pytanie zdezorientowana.
W odpowiedzi przycisnął mnie do konsoli i delikatnie ale namiętnie mnie pocałował.
To było coś zupełnie innego, jego usta były inne, całował inaczej, smakował jagodami, zupełnie inaczej niż Harry który od zawsze kojarzył mi się z miętą.
Lekko go odepchnęłam.
- Zayn...
- Przepraszam, musiałem. Wiem, że kochasz Harry'ego. Musisz o tym zapomnieć, ja... po prostu musiałem... nie wytrzymywałem tego, jak daleki tobie jestem. Chciałem się zbliżyć chociaż na chwilę... przepraszam.
_________________________
7 KOMENTARZY POD POPRZEDNIM ROZDZIAŁEM, WOW CORAZ WIĘCEJ WAS TU JEST!
STRASZNIE SIĘ CIESZĘ,
LOVE U ALL xx