Prolog

To już rok.

Rok odkąd Harry zachorował.

Rok od kiedy wszystko się zmieniło.

Na początku byłam załamana.

Teraz jestem w czymś w rodzaju depresji.

Nie płaczę, bo nie mam na to siły.

Po prostu istnieję, chociaż z tym można też dyskutować.

Każdego dnia głaszczę jego przerzedzone włosy, i próbuję wspominać dobre czasy.

Obserwuję, jak słabnie.

I każdego dnia Harry wbija mi kolejny nóż w serce mówiąc, żebym go zostawiła.

Tkwi w przekonaniu, że jestem z nim z litości.

Ja nadal go kocham, z każdym dniem coraz mocniej.

Zrobił się cichy.

Nie, nie poddał się, nadal walczy.

Robi postępy.

Małe, niemal niezauważalne, ale dla mnie są to olbrzymie kroki w stronę normalności.

Martwi mnie to, że zamknął się w sobie.

Stał się cichy, jedyne co mówi to to, żebym go zostawiła, i że Zayn bardziej się dla mnie nadaje, że się marnuję... Traktuje mnie jak przedmiot z datą ważności, którego trzeba jak najszybciej się pozbyć, bo inaczej nie będzie z niego żadnego pożytku.

Na początku mnie całował, teraz nie chce mnie w ogóle dotknąć.

A ja? Ja żyję we wiecznej nadziei, że zwycięży nad chorobą i wszystko będzie jak dawniej.

Nadzieja umiera ostatnia.