Rozdział 5

Jakiś czas spędziłam w ramionach Harry'ego, płacząc przez myśl że kiedyś może go już nie być.
To przy nim czułam się bezpiecznie i wyjątkowo, to nie było to co czułam gdy Zayn mnie przytulał.
- Nie płacz. - poprosił cicho.
- Wyzdrowiejesz rozumiesz? I będziesz...
- Tak, będę milionerem, jakbym wcale już nim nie był, będę miał dzieci i będę szczęśliwy z tobą. Gemma już mi to wykrzyczała. - przerwał mi.
- Nie... ja nie mówiłam o dzieciach... i o mnie, chciałam tylko powiedzieć że będziesz żył i... - znowu zaczęłam płakać.
- Teraz wiem, że mam dla kogo walczyć.
- Przecież cały czas przy tobie byłam...
- Tak... ale myślałem, że z obowiązku i wyrzutów sumienia. Ale.. teraz już tak nie myślę. - wpatrywałam się jak urzeczona w jego twarz.
Oczy jeszcze bardziej odcinały się swoją zielenią i długimi rzęsami od cery, teraz bardzo bladej. Kości policzkowe wyraźnie były zapadnięte, przy oczach widniały sine obwódki a usta były wyschnięte i popękane.
I to sprawiało mi potworny ból.
Patrzenie jak choroba powoli wyniszcza kogoś, kto znaczy dla mnie wszystko.
Z każdym dniem obserwuję jak słabnie... jak oddala się, mimo że nadal tu jest.
- Jesteś taka piękna... - wyszeptał. - Mogę cię pocałować?
- Dlaczego się o to pytasz? - to było dla mnie oczywiste... ale jak widać to kolejne jego ,,widzi mi się".
- Nie wiem... może się mnie brzydzisz czy coś w tym stylu. - opuścił głowę.
Jak mogłabym się go brzydzić?
W odpowiedzi pchnęłam go lekko plecami na ścianę i złączyłam nasze usta w mocnym, długim pocałunku. Ręce spoczęły na jego karku.
Tak za nim tęskniłam, że ten pocałunek był czymś w rodzaju poznawania na nowo jego ust, tego wszystkiego co z nim związane, jego charakterystycznego zapachu mięty który nie ustawał mimo pobytu w szpitalu zalatującym lekami.
- Pielęgniarki już krzywo patrzą. - uśmiechnął się gdy się od niego odsunęłam. - za chwilę przyjdą i będą wrzeszczeć, że przecież nie mogę uprawiać seksu.
- Pewnie same chętnie by cię przeleciały. - odparłam zadziornie.
- Takie słowa z twoich ust? - zachichotał. - Kto by chciał łysy cień człowieka?
- Przestań tak mówić... wydobrzejesz. I nie jesteś łysy. - mruknęłam.
Harry spojrzał w bok i się skrzywił.
- Moi rodzice. - jęknął.
- Wracaj do łóżka. Żeby nie mieli pretensji, że cię przemęczam.

Wróciliśmy do sali. Posłałam Zayn'owi uśmiech i usiadłam na krześle obok niego.
- Synku! - usłyszeliśmy w końcu znajomy krzyk matki Harry'ego.
- Mamo! - nie podzielał jej entuzjazmu, wypowiedział to znudzonym tonem.
- Dlaczego jesteś poza łóżkiem? - spytała rzucając mu się na szyję. Odkąd zachorował była bardzo wylewna w uczuciach. I łzach.
- Cześć, synu. Witaj, Zayn.- ojciec poklepał go po plecach i skinął głową do Malik'a. Potem podszedł do mnie i ucałował mnie w wierzch dłoni.
Dylan znudzony czekaniem na swoją kolej podbiegł do mnie i usiadł mi na kolanach.
- Jak się czujesz? - matka Harry'ego rozpoczęła codzienny wywiad rozdygotanym głosem.
- Bez zmian.
- Przyniosłam ci trochę owoców... - przeniosła swój wzrok na mnie. Była wyraźnie zdenerwowana i trzęsły się jej ręce. Może choroba jej dziecka ją zmieniła? Od dawna miałam taką nadzieję. Jego ojciec zrobił się bardziej cichy i już nie patrzył na mnie wzrokiem wilka. Ale ona jakoś dziwnie na mnie patrzyła, od kiedy to się zaczęło. Wcześniej byłam dla niej ufoludkiem z Marsa, więc może teraz stałam się kimś z odległej galaktyki?
- Dylan... - zawahała się. - Może pani Amelie jest za ciężko? To nie ładnie tak się rzucać na kogoś.
Chłopiec wzruszył ramionami.
No właśnie, zmieniła się, teraz mówiła do mnie per pani.
- Nie ma problemu, na prawdę. - starałam się posłać jej ciepły uśmiech ale rozmowa z Harry'm nadal we mnie siedziała.
- Może chce pani usiąść? - Zayn jakby się obudził i przysunął jej krzesło na którym przed chwilą siedział.- Ja się już pożegnam, muszę załatwić jeszcze kilka rzeczy.
- Dziękuję, dziękuję Zayn.
Pożegnał się i wyszedł.
- Była tu Gemma? - spytał Desmond.
- Nie, dzisiaj nie. - odparł wymijająco Harry.
- Mamy do was sprawę. Do was obu. Myślimy na kogo przypisać dom.
- Myślicie że Gemma coś od was przyjmie? - prychnął Harry.
- Nie. Dlatego chcemy przepisać go na ciebie, ale potrzebna jest jej zgoda. - odparł spokojnie i jakby obojętnie jego ojciec.
- Ale ja go nie chcę. - mruknął. - Mam swój, i mógłbym wybudować jeszcze 20 takich. Gemma potrzebuje kasy, więc możecie przepisać jej majątek. Wtedy nie będzie mogła kaprysić. A dom dajcie Dylanowi. Ja mam firmę, kasę i swój dom.
Dlaczego był dla nich taki odpychający? To nie tak, że ja za nimi przepadam, ale to są rodzice...
 - Dylan jest za młody.
- Tak patrząc on nic nie dostanie. - chłopiec zdawał się w ogóle nie interesować rozmową, tylko spokojnie wpatrywał się w okno.
- No dobrze. - odchrząknęła jego matka. - Potem się nad tym pomyśli. Jak chemioterapie? Są przeżuty?
- Dobrze. Coś tam gadali, że już prawie nie ma.
- Czyli niedługo to wytną i wrócisz do zdrowia? - spytała z nadzieją.
- W każdej chwili mogę mieć kolejny przerzut mamo, ja już nie będę zdrowy i musisz się z tym pogodzić.
Przygryzłam wargę żeby się nie rozpłakać.
- Nie mów tak. - westchnęła. - Rozmawiałam z lekarzem. Powiedział, że możesz kiedyś mieć problemy z... z posiadaniem dzieci.
O nie, znowu się zaczyna.
Harry spojrzał na mnie wzrokiem mówiącym ,,ratuj!" a potem westchnął.
- Mamo, przestań.
- Ale to prawda.
- Ja wiem, że to prawda, ale na prawdę mnie to nie obchodzi. Jeśli w ogóle przeżyję ja i Am nie planujemy dzieci. - odparł.
Podniosłam na niego wzrok. Musiał mieszać jeszcze mnie do tego niebezpiecznego tematu?
- Anne, nie kontynuuj tego tematu. - polecił Desmond i po raz pierwszy się z nim zgodziłam.



Stoję między Zayn'em a Gemmą. Widok częściowo przysłania mi czarna siateczka wisząca z kapelusza. Czarny, elegancki żakiet i obcisła sukienka w tym samym kolorze uciskają w zaokrąglony brzuch.
Niewygodne, wysokie szpilki tylko drażnią moje opuchnięte stopy. Czarne rękawiczki przeszkadzają w ocieraniu łez. Ale największy ból i dyskomfort wyczuwam w sercu, tak jakby go już nie było, a na jego miejscu pozostała jedynie atrapa do pompowania krwi żeby utrzymać mnie przy bezuczuciowym życiu.
Nie potrafię kochać, czuję pustkę.
Zayn obejmuje mnie ramieniem. Ma zaczerwienione i spuchnięte oczy, a wargi od przygryzania są okaleczone.
Patrzę jak śnieżno biała trumna powoli znika w wykopanym dole. Podchodzę wolno razem z Gemmą i z trudem odczytuję napisy wygrawerowane na tabliczce:

Harry Edward Styles*

urodzony 1 lutego 1989 roku*

zmarł 27 listopada 2014 roku *

zapamiętany jako troskliwy mąż, posłuszny syn, życzliwy przyjaciel, najukochańszy brat i niedoszły ojciec.

Nie mogę powstrzymać szlochu. Wypuszczam z ręki krwisto czerwoną różę która ląduje z głuchym hukiem na trumnie. Świat wydaje się być taki szary, gdy omiatam wzrokiem tłum ubranych na czarno ludzi  wśród białego śniegu. Pochmurne niebo wydaje się samo płakać, gdy z nieba lecą pierwsze płatki śniegu.Ponury cmentarz zasypia pod kolejną warstwą puchu.

Stoję tam jeszcze długo, gdy tłum się rozchodzi.

Wszystko stanowi szarość, mieszankę bieli i czerni. Jedynie ta czerwona róża która zniknęła pod ziemią miała kolor. Zniknęła tam razem z nim - jedynym kolorem w moim życiu.

- Ami? Ami...

____________________________________________________

***Napisy na tabliczce to jedynie fikcja. Prawdziwy Harry Styles jakiego znamy żyje, i życzę mu  200 lat :)

__________________________

Jestem bardzo ciekawa Waszych wrażeń.

Aha, i dziękuję za 6 komentarzy pod poprzednim rozdziałem <3